با اینکه هنوز از گرفتاری‌های موج پنجم کرونا خارج نشده‌ایم، تصمیمات نادرست مسئولین موجب شده کشور در معرض موج دیگری قرار گیرد.
همه ارادتمندِ امام حسین علیه‌السلام هستیم، ولی اعزام اینهمه زائر به کربلا در شرایط کرونائی به مناسبت اربعین، ارادت ورزیدن به امام حسین نیست.
صداوسیما با تبلیغات گسترده و پخش زنده برنامه مداحان ایرانی از بصره و راه‌پیمائی زائران در عراق، عملاً مردم را تهییج کرد و به مرزها کشاند. ابتدا مرزها را بستند ولی در پی تجمع مردم پشت مرزهای شلمچه و چذابه و فشار و درگیری که منجر به مصدومیت عده‌ای شد، روز یکشنبه صبح قبل از اربعین مرزهای زمینی را در خوزستان باز کردند و خلق‌الله به سوی عراق روانه شدند. در همان روز، بعد از بازدید هوایی رئیس دانشگاه علوم پزشکی از مرزها در جلسه‌ای، دکتر ابول‌نژادیان گفت اوضاع خراب است، بیش از 10 هزار نفر بدون کارت ملی، بدون کارت واکسن مانند راه‌پیمائی 22 بهمن روانه کربلا شدند و فاجعه بزرگی در راه است.
معلوم نیست چرا امسال هم همچون سال گذشته مردم را به صبر و انتظار برای پایان یافتن دوران کرونائی دعوت نکردند و از آنها نخواستند زیارت اربعین را در خانه بخوانند و از خدا بخواهند هرچه زودتر مشکل را برطرف کند؟ راه‌پیمائی اربعین هم در سال‌های دیگر میسر خواهد بود، چرا در شرایط کرونائی که هنوز روزانه جان صدها نفر از هموطنانمان را می‌گیرد، بر این امر مستحب اینهمه تأکید می‌شود و رسانه ملی مشوق آنست؟ اگر موج ششم به دنبال این واقعه و در اثر راه‌پیمائی‌های داخلی به بهانه جا ماندن از راه‌پیمائی اربعین به سراغ کشورمان بیاید و باز هم روند مرگ و میر صعودی شود، حضرات تصمیم‌گیرندگان چه پاسخی برای مردم خواهند داشت؟
اینکه از یکطرف واکسیناسیون را سرعت ببخشید – که البته کار درستی است – و از طرف دیگر اینگونه برخلاف شیوه‌نامه‌های بهداشتی مربوط به کرونا عمل کنید، چگونه قابل توجیه است؟ آیا برای خوشامدن عده‌ای که اعتقادی به علم پزشکی ندارند، می‌توان جان میلیون‌ها نفر از هموطنان را به خطر انداخت و به نام دین، به استقبال مرگ‌آفرینی رفت؟!
