روند تغییرات نسبت سالخوردگی در کشور از سال ۱۳۳۵ تاکنون نشان می‌دهد روستاها پیشتاز سالخوردگی جمعیت در ایران هستند.
به نقل از نامی نیوز؛ سالخوردگی جمعیت یک فرایند شناخته‌شده به‌عنوان پیامد «انتقال جمعیت‌شناختی» است که در آن باروری و مرگ‌ومیر از سطوح بالا به سطوح پایین کاهش پیدا می‌کند؛ مهمترین عوامل مؤثر بر سالخورده شدن جمعیت، کاهش مرگ‌ومیر، خصوصاً مرگ‌ومیر نوزادان و کودکان و کاهش اساسی و مستمر باروری و به‌تبع آن کاهش رشد جمعیت است که باعث تغییرات اساسی در ساختار سنی جمعیت اکثر جوامع از جمله ایران شده است.
بر اساس یک شاخص جمعیتی معمولاً اگر بیش از 12 درصد کل جمعیت 60 سال و بالاتر و یا بیش از 10 درصد کل جمعیت 65 سال و بالاتر باشد جمعیت سالخورده تلقی می‌شود، در تعریفی دیگر سازمان ملل متحد نیز کشورها را به سه نوع
ساخت جمعیتی جوان، بزرگسال و سالخورده تقسیم کرده است که مشخصه آنها میزان نسبت جمعیت سالمند در این کشورها است،
به این صورت که کشورهای دارای جمعیت جوان، کشورهایی هستند که نسبت سالمندان آن زیر 4 تا 6 درصد باشد، کشورهای دارای جمعیت بزرگسال کشورهایی هستند که نسبت سالمندان آن بین 4 تا 6 درصد باشد و کشورهای دارای جمعیت سالخورده کشورهایی هستند که نسبت جمعیت سالمندان آن بیش از 7 درصد یا بیشتر باشد.
روند تغییرات نسبت سالخوردگی در کشور از سال 1335 تا 1395 (آخرین سرشماری عمومی نفوس و مسکن کشور) نشان می‌دهد، روستاها پیشتاز سالخوردگی جمعیت در ایران هستند؛ نسبت جمعیت بالای 65 سال به‌تفکیک شهری و روستایی طبق آخرین سرشماری صورت‌گرفته، از روند صعودی افزایش سالمندان کشور خبر می‌دهد.
مطابق داده‌های سازمان ملل متّحد مشخص می‌شود سهم جمعیّت سالمند 65+ سال ایران از کل جمعیّت کشور در سال 1409، به بالای 10 درصد می‌رسد؛ این بدان معناست که جمعیّت کشور از سال 1409 وارد سالمندی خواهد شد.
